Papież Jan XXIII i  Sobór Watykański II

Z inicjatywy Jana XXIII, w wigilię otwarcia Soboru Watykańskiego II w 1962 r. w całym Kościele zanoszona była modlitwa: „Panie odnów w naszych czasach Twoje cuda jak w Nową Pięćdziesiątnicę”.

Podczas obrad Soboru w 1963 r. między teologami wywiązała się dyskusja na temat aktualności charyzmatów we współczesnym świecie. Dużą rolę odegrał kardynał Leo Joseph Suenens, który na nowo odkrył i zdefiniował pojęcie charyzmatu, nie godząc się na ograniczenie charyzmatycznego działania Ducha Świętego w Kościele jedynie do czasów Apostolskich.  Wykazał on, że tylko dzięki mocy Ducha Świętego pojęcia Ludu Bożego i Ciała Chrystusowego, którym Sobór przywrócił pierwotne znaczenie, mogą nie pozostać martwą literą. Według niego zaprzeczenie aktualności charyzmatów utrudniałoby możliwość istotnego przebudzenia religijnego Ludu Bożego.

Pojęcie charyzmatu zostało wprowadzone do tekstu soborowego. W Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen Gentium  umieszczono zapis, że Duch Święty prowadzi i uświęca Kościół nie tylko przez sakramenty i posługi, ale również udzielając wiernym szczególnych, szeroko rozpowszechnionych łask (charyzmatów) w celu odnowy i rozbudowy Kościoła, jako dar i naturalne wyposażenie Kościoła. Charyzmaty są przyznawane każdemu ochrzczonemu. „A ponieważ charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader sposobne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy ubiegać się lekkomyślnie ani zarozumiale spodziewać się po nich owoców apostolskiej działalności; sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzaniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre (por. 1 Tes 5,12 i 19-21)" (LG 12). Tekst ten w pewnym sensie umożliwił powstanie Odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim.