Są to charyzmaty mniej spektakularne, a jednak bardzo ważne.
1 - Charyzmaty dotyczące powszechnych posług miłości w Kościele
W Rz 12,6-8 (a także 1 P 4,10) znajduje się omówienie charyzmatów „zwykłych”, przejawiających się w domu, w rodzinie, we wspólnocie, w parafii. List do Rzymian wymienia listę darów (gr. charismata): dar proroctwa, urząd diakona, urząd nauczyciela, dar upominania, dar rozdawania, dar pełnienia uczynków miłosierdzia (por. Rz 12, 6-8), a Pierwszy List św. Piotra: dar (gr. charisma) przemawiania i posługiwania (por. 1 P 4,10-11). Cechą tych charyzmatów jest działająca w codziennych obowiązkach moc Boża: czynić rzeczy zwykłe w sposób niezwykły. Są to charyzmaty dotyczące powszechnych posług miłości w Kościele.
2 - Charyzmaty dotyczące stanu życia chrześcijanina
W Biblii są też opisane charyzmaty dotyczące stanu życia chrześcijanina. Charyzmatem jest bezżeństwo: „Pragnąłbym, aby wszyscy byli jak i ja, lecz każdy otrzymuje własny dar (gr. charisma) od Boga: jeden taki, a drugi taki. Tym zaś, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz tym, którzy już owdowieli, mówię: dobrze będzie, jeśli pozostaną jak i ja” (1 Kor 7,7-8). Jednak nie wystarczy być stanu wolnego i nie planować rychłego ożenku. Chodzi o to, by „zaoszczędzoną” w ten sposób energię życiową spożytkować w szczególny sposób: „Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu […] Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem” (1 Kor 7,32-34).
Również małżeństwo chrześcijańskie otrzymało w nauczaniu Apostoła Pawła rangę charyzmatu. Jeśli sakrament łączy się z charyzmatem, możliwe staje się to, o czym pisze św. Paweł: „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie […] Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało […] jak i Chrystus — Kościół […] Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła” (Ef 5,25-32).
Pismo Święte charyzmatem nazywa również dobre wypełnienie urzędu pasterza (biskupa lub prezbitera): „Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany […] przez włożenie rąk kolegium prezbiterów” (1 Tm 4,14). Charyzmat ten jest dany jednorazowo, ale praktyka wskazuje, że jego płomień potrafi przygasnąć, zblednąć, czasem ledwie się tli. Charyzmat ten może zostać na nowo ożywiony przez modlitwę: „przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie” (2 Tm 1,6).
Biblia charyzmaty zwane przez nas zwyczajnymi, stawia na samym szczycie obdarowań Bożych. „Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie” (1 Kor 13,8)1.
Trzeba pamiętać, że przedstawione omówienie nie wyczerpuje wszystkich charyzmatów. Nie istnieje zamknięta lista charyzmatów. Duch Święty rozdziela charyzmaty „…każdemu, jak chce” (1 Kor 12, 11), dzięki czemu „…każdemu dostaje się objaw Ducha dla ogólnego pożytku” (1 Kor 12, 7).