Artykuły

Dzień Animatora w ramach XVIII Ogólnopolskiego Czuwania Odnowy w Duchu Świętym 2012 odbył się w piątek 18.05.2012 w Hali Polonia. Słowem przewodnim było: „Wy dajcie im jeść” Łk 9,13.

Po modlitwie, powitaniu, zawiązaniu wspólnoty i przedstawieniu gości wysłuchaliśmy konferencji ks. Tadeusza Skrzypczyka. Temat: „Służcie sobie nawzajem takim darem, jaki każdy otrzymał” (1P 4,7-11). Oto parę pytań, jakie powinniśmy sobie zadać:

• Czy wiesz, jaki dar otrzymałeś?
  W tym jesteś jedyny, najlepszy w swoim mieście.

• Czy rodzi się w Tobie współczucie? Tam jest dar.

• Czy posługując darem budujesz czy rozpraszasz?
  Czy budujesz świątynię Pana czy wieżę Babel?

• Czy czujesz, że potrzebujesz innych?
  Czy raczej jesteś samowystarczalny?

• Czy dbasz o ducha pokory, posłuszeństwa?

Ks. Skrzypczyk przywołał postać Matki Teresy, która miała zwyczaj pokazywania 6 palców, oznaczających 6 ważnych spraw. Wszystko zaczyna się od ciszy (1). Owocem ciszy jest modlitwa (2). Owocem modlitwy jest wiara (3). Owocem wiary jest miłość (4). Owocem miłości jest służba (5). Owocem służby jest pokój (6).

Następnie był czas świadectw i modlitwa przed Najświętszym Sakramentem. W południe  ks. bp Bronisław Dembowski poprowadził modlitwę Anioł Pański.

Po modlitwie uwielbienia  w ramach Komisji Teologicznej zostały podjęte takie tematy jak: wiara, Kościół, posłuszeństwo, autorytet. Przypomniano Benedykta XVI, który ogłosił, że 11 października 2012 r., w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, rozpocznie się Rok Wiary.

Odnowienie wiary ma dwa aspekty:

• osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem

• przyswojenie sobie treści związanych z wiarą

Ważny jest nowy dynamizm apostolski, nowa ewangelizacja, w Kościele jako właściwym dla tego środowiskiem. Wiara nie jest sprawą prywatną. Wyznanie wiary mogłoby być elementem codziennej modlitwy.

Sobór Watykański II podkreślił, że do wszystkich wiernych świeckich odnoszą się słowa „idźcie i nauczajcie”. Wszyscy współuczestniczymy w misji kapłańskiej, prorockiej i królewskiej, przy uznaniu autorytetu pasterskiego biskupów.

Słowo Boże, przekazane przez diakonię prorocką w czasie bloku przedpołudniowego:

Syr 1, 11-13
Ps 62, 9
Ps 37, 32-34
Ps 147
Ps 18
Ef 4, 7
Rz 12, 2
Rz 8, 15

Po przerwie obiadowej koronkę do Bożego miłosierdzia poprowadziła Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej.

W bloku popołudniowym, dotyczącym Ewangelizacji, usłyszeliśmy konferencję ks. Wojciecha Nowackiego. Temat: "Chrystus posyła uczniów" (Mt 28, 18-20).

Chrystus zmartwychwstały  posyła uczniów do świata, który jest Jego królestwem. On jest gwarantem powodzenia misji, która im zawierzył. Władza Zmartwychwstałego obejmuje wszystkie moce i potęgi. Jego panowanie jest powszechne, uniwersalne. Uczniowie są posłani, by On mógł być Panem dla tych, którzy Mu zawierzą.

Ale by to mogło się stać, uczniowie muszą całkowicie do Niego należeć, oprzeć się tylko na Nim. Liczy się radykalne zawierzenie Panu. Im bardziej będę się opierał na ludzkich zabezpieczeniach, tym mniej będę opierał się na Panu. Muszę oderwać się od tego, co jest zbyt moje, muszę mieć wewnętrzną wolność dla głoszenia Ewangelii. Muszę być przedłużeniem Jego obecności, by On sam mógł iść do ludzi i zbawiać. Jezus dzieli się swoim własnym życiem, ofiarowanym i wydanym za uczniów. Duchowi Bożemu obca jest wszelka opieszałość (św. Ambroży).

Idźcie, a nie idź (liczba mnoga) - ewangelizacja to dzieło wspólnoty. Nie ma miejsca na pseudocharyzmatycznych solistów. Misja może być realizowana w takim wymiarze,  w jakim uczniowie stanowią rzeczywiście wspólnotę.

Papież Grzegorz Wielki uzasadniał to, że uczniowie wysyłani są po dwóch:

• ze względu na wiarygodność świadectwa

• by nauczyć się nawzajem dzielić Bożą miłością.

Misja uczniów nie będzie należeć do łatwych, ważna jest wytrwałość wśród  trudności, które ich spotkają. Mają oni czynić uczniów ze wszystkich narodów, wprowadzać w relację osobową, dzielić się doświadczeniem spotkania z Panem. „Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata”. Jezus nie przyjmuje postawy kibica – „poradzą sobie, czy nie?”. Nikt z nas nie ma mocy nikogo nawrócić ani zmienić, ale Pan ma taką moc.

Kolejną konferencję wygłosił  Marcin Wiśniewski ze wspólnoty Siloe. Temat: "O Nowej Ewangelizacji – co mówi Kościół dziś (Jan XXIII – Benedykt XVI)". Omówił najważniejsze encykliki, adhortacje, dokumenty Kościoła, związane z nową ewangelizacją.

W niepewnych, burzliwych czasach, charakteryzujących się sekularyzacją i zobojętnieniem religijnym, konieczne jest szukanie nowych sposobów docierania do ludzi z przesłaniem Ewangelii. Trzeba wyrażać się w języku swoich czasów, nie można opierać się tylko na spontaniczności, ważne jest skupienie, edukacja i troska. Jak się do tego przygotowujemy? Jak wygląda ewangelizacja podejmowana przez wspólnoty? Co jest wskaźnikiem naszej wiary? (Jan Paweł II „Redemptoris Missio – misje są wskaźnikiem naszej wiary).

W dalszej części bloku poświęconego ewangelizacji mieliśmy okazję posłuchać Ingi Pozorskiej z zespołu „Mocni w Duchu”. Temat: "Co to znaczy Ewangelizacja z mocą".

Mocą jest Pan. Ważne są następujące elementy:

• Upodobanie Boże w mojej posłudze. Wtedy będzie owoc. Czy robię w ewangelizacji to, do czego posłał mnie Pan? Czy Pan potwierdza tę posługę? Słuchać JAK, GDZIE, KIEDY pójść. Nie tracić czasu na to, co nam się wydaje. Bardzo ważna jest pokora. Grzech w życiu ewangelizatora – czy nie mam upodobania w jakiejś formie grzechu? Grzechem, który odbiera moc ewangelizacji, jest na przykład nie lubienie kogoś. Ewangelizacja ma moc, o ile jestem przyjacielem Boga. Pozwolić Bogu przemienić nasze serca.

• Serce czyste, pokorne, spójne (w domu, we wspólnocie, w pracy). Bóg w życiu takiego człowieka  może posłużyć się wszystkim.

• Jasno określony cel – PO CO, DLACZEGO ja to robię? Wtedy przejdę dużo burz, ale przejdę je pomyślnie. Jan Paweł II w encyklice o pierwszy ewangelizatorach Słowian Cyrylym i Metodym „Slavorum Apostoli” mówi o wielkim poszanowaniu dla osób, do których Pan mnie posłał, o bezwarunkowej trosce o ich prawdziwe dobro, o miłości do nich.

• Bezgraniczne zaufanie Panu

• Maryja w ewangelizacji – miażdży głowę węża i łamie jego strzały.

Po konferencjach odbyła się modlitwa o podjęcie dzieła ewangelizacji, był również czas świadectw.

Słowo Boże przekazane przed diakonię prorocką:
Ez 3, 10-11
Prz 3, 5-8
Iz 29, 17-19
zachęta do trwania – Ducha mojego tchnę do waszego wnętrza, abyście żyli. Bóg potrzebuje armii żywej.
J 5, 1-18 – uzdrowienie przy sadzawce – wstań, chodź, wezwanie dla tych, którzy są niemocni
Ps 145 – niech mówią o potędze straszliwej
Ps 143 – naucz mnie pełnić Twoją wolę, Twój duch mnie prowadzi
do kapłanów – wezwałem cię po imieniu, tyś jesteś moim

Po przerwie odbyła się Eucharystia, której przewodniczył ks. bp Andrzej Czaja. W homilii nawiązał do psalmu 47: „Pan wstępuje  wśród radosnych okrzyków, Pan wstępuje przy dźwięku trąby”. To powrót Jezusa do Ojca, moment wywyższenia Jezusa. Wniebowstąpienie jest początkiem królowania Jezusa. Nie trzeba go intronizować, trzeba Go uznać królem swojego życia. Jest to najważniejszy moment życia. Na ile rzeczywiście jest królem? Kryterium to rozradowane serce. Nie można dać sobie wyrwać tej radości. Chrześcijanin smutny to chrześcijanin przed Paschą. Rozradowani mają wyjść jeszcze szerzej na opłotki i ulice, do przygnębionych, smutnych, gnuśnych, którzy nie dokonali osobistego aktu wiary, przyjęcia Jezusa za Króla, Pana i Zbawiciela. Benedykt XVI mówi o obudzeniu w sobie „świętego niepokoju”. A św. Paweł mówi, by przestać się lękać. Trzeba wołać do Ducha Świętego, by przezwyciężył wszelkie objawy lęku. Jest potrzeba kerygmatu, ale nie może się to sprowadzić tylko do pouczenia, przekazania wybranych prawd. Chodzi o prawdę połączoną ze świadectwem życia i radością, która z tego płynie.

Potrzebne są do tego:

• charyzmat proroctwa – orędzie podnoszące i przekonujące

• nowe języki – forma przepowiadania połączona ze słuchaniem

• charyzmat budującego spotkania wierzących – dzielenie się Jezusem.

Po kolacji i tańcach uczestniczyliśmy o 21.00 w Apelu Jasnogórskim, który na Jasnej Górze prowadził ks. bp Bronisław Dembowski. Następnie udaliśmy się na spoczynek, mając przed sobą perspektywę kolejnego dnia wypełnionego modlitwą i radością, tym razem na jasnogórskim placu.

Maria